Tónleikarnir síðasta fimmtudagskvöld

Ég og Erin fórum á sinfóníutónleika síðasta fimmtudagskvöld eins og ég nefndi í síðustu færslu í stað þess að sitja heima og horfa á seinni undankeppni Eurovision. Ég keypti miðana í apríl minnir mig þegar ég var að skoða úrvalið á vef sinfóníunnar og tók eftir því að annar píanókonsert Rachmaninoffs væri fyrirhugaður með píanóleikaranum Olgu Kern.

Rachmaninoff skipar sérstakan sess í mínu hjarta, en ég kynnist verkum hans þegar ég fékk einhvern disk lánaðann með ýmsum klassískum meistaraverkum þegar ég var unglingur á Króknum. Forvitni mín vaknaði og ég fékk lánaða plötu með verkum hans, að mig minnir frá píanókennaranum mínum, Rögnvaldi Valbergssyni. Ég varð hreinlega ástfanginn af konsertum og sinfóníum Rachmaninoffs og keypti löngu síðar diskinn The Best of Rachmaninoff sem ég rippaði yfir í iTunes og hlusta reglulega á í vinnunni. Á honum er einmitt 2. píanókonsertinn í fullri lengd með píanóleikaranum Rafael Orozco.

Eftirvæntingin var mikil hjá mér að fá að sjá konsertinn fluttann live í fyrsta skipti á ævinni. Eftir að hafa hlýtt á sinfóníu eftir Brahms kom að konsertinum og inn steig nettur kvenmaður í dýrindis rauðum kjól. Það var eitthvað sem ég átti ekki von á. Einhvern veginn var það fullkomlega á skjön við væntingar mínar að sjá fíngerða konu í kjól spila karlmannlegt verk eins og þetta. Píanókonsertar Rachmaninoffs eru jú sérlega erfiðir þar sem spilað er í áttundum og tíundum sem útheimtir talsvert vítt grip og Rachmaninoff sjálfur var með stórar og sterkbyggðar hendur.

Ég var allur eyru og augu og fylgdist með öllu eins og haukur. Því miður sátum við hægra megin í salnum og því sá ég ekki á hljómborðið sem sneri frá okkur. Við sáum því bara handleggi Olgu hreyfast af miklum móð. Ég hefði gjarnan vilja hafa séð fingurna líka. En hvað um það.

Túlkunin var allt öðruvísi en ég átti að venjast. Hún fór talsvert hægar í sumum köflum en ég á að venjast og mér fannst píanóið drukna stundum í hljómnum frá hljómsveitinni, sérstaklega í byrjun. Kannski er það bara Háskólabíó, ég veit það ekki. Ég naut þess að hlusta á tónlistina en samt var ég ekki neitt yfir mig hrifinn. Og ég velti mikið fyrir mér hvað það væri. Hljómburðurinn í salnum? Kona að spila? Ekki  það að ég hafi neitt á móti konum en þær hafa jú almennt minni hendur en karlar sem kann að valda vandkvæðum í verkum Rachmaninoffs. Eða var túlkunin einfaldlega ekki að mínum smekk?

Að flutningnum loknum tók við rífandi lófatak áhorfenda sem sumir risu úr sætum og var hún klöppuð til baka uns hún flutti stutt aukalag. Og það jók á undrun mína. Af hverju var ég ekki svona impóneraður? Þetta truflaði mig nokkuð það kvöld.

Næsta dag fór ég að grennslast fyrir um þennan disk minn. Á netinu fann út að þessi Rafael Orozco var víst alveg brilljant píanóleikari. Einn sá fremsti á Spáni. Er ég kannski bara orðinn svona góðu vanur?

Ég væri forvitinn að vita hvað öðrum finnst sem ekki hafa hlustað mikið á þetta tónverk. Veit einhver hvernig gagnrýni tónleikarnir fengu?

Hér má hlýða á tónleikana næstu þrjár vikurnar:

Sinfóníutónleikar - Bein útsending frá tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands í Háskólabíói 14. maí 2009