Róbert Badí Baldursson

Nú hef ég nýlokið við að að lesa seinna bindið í mjög áhugaverðu safni af sögum af ‘Abdu’l-Bahá sem ber nafnið Visiting ‘Abdu’l-Bahá eftir Earl Redman. Redman og eiginkona hans komu hingað til lands fyrir nokkrum árum og heimsóttu bahá’í samfélög hér á landi og sögðu sögur af honum. Sögustundir þeirra fengu afar góðar viðtökur hér á landi eins og annars staðar og í kjölfarið gaf Redman út bók með safni af sögum af ‘Abdu’l-Bahá sem byggðar eru á frásögnum pílagríma sem heimsóttu hann í ‘Akká og Haifa í byrjun síðustu aldar.

Ég byrjaði að lesa þessar bækur í fyrra í tilefni af því að þá voru 100 ár liðin frá andláti ‘Abdu’l-Bahá. Bahá’íar um allan heim héldu upp á tímamótin og hér á Íslandi var meðal annars haldin athöfn í Gamla bíói (sjá upptöku frá 100 ára ártíð ‘Abdu’l-Bahá). Mig langaði því að dýpka þekkingu mína á syni Bahá’u’lláh og túlkanda kenninga hans, og fá betri innsýn inn í líf hans og starf og átti úr vöndu að velja af bókum sem gefnar voru út um hann um þetta leiti.

Ég hef aldeilis ekki verið svikinn af því að lesa þessa bók. Hún er uppfull af fróðleik og mér finnst ég kominn í nánari snertingu við Meistarann ástkæra eins og bahá’íar kölluðu hann á sínum tíma.

Ein saga gaf mér nýja innsýn inn í atburð sem mér var vel kunnugt um. Það er þegar Bretar ákváðu að sæma ‘Abdu’l-Bahá aðalstign sem viðurkenningu fyrir mannúðarstörf sín í Palestínu, nú Ísrael. Mér var þó ekki kunnugt um stjórnsýslulegan aðdraganda þess né um viðbrögð ‘Abdu’l-Bahá þegar til kom og reyndust þau heldur betur í þeim anda auðmýktar og þjónustu sem einkenndu líf hans. Ég læt því flakka lauslega þýðingu á þessari frásögn:

„‘Abdu’l-Bahá var sleginn til riddara Breska heimsveldisins þann 27. apríl fyrir mannúðarstörf sín meðan fyrri heimsstyrjöldin stóð yfir. Þegar Sir Arthur Money hershöfðingi stakk fyrst upp á því að veita ‘Abdu’l-Bahá orðu sagði Badi Bushrui, einkaritari hershöfðingjans og bahá’íi: ‚ ‘Abdu’l-Bahá  tekur ekki við orðum úr hendi konunga heldur færir hann þeim heiður. Engu að síður, þar sem hann hefur þolað ofsóknir af hálfu Tyrkja í 40 ár mun hann eflaust veita þeim heiðri viðtöku sem þið óskið að veita honum.‘ Reyndar hafnaði ‘Abdu’l-Bahá orðuveitingunni í fyrstu en féllst loks á að taka við henni þar sem það var vilji bresku stjórnarinnar að veita hana.“

Síðan er nokkrum orðum farið um ferlið sem leiddi til orðuveitingarinnar og vitnað í bréfasendingar embættismanna varðandi tilnefninguna, þar á meðal vangaveltur um hvort hann myndi setja fyrir sig að orðan væri krosslaga þar sem hann væri ekki kristinn. Einnig var skoðað hvort að orðuveitingin gæti haft neikvæðar pólitískar afleiðingar.

„G.P. Churchill, háttsettur embættismaður í utanríkisráðuneytinu og sá sem skrifaði undir orðuveitingarskjalið, hafði meiri áhyggjur af pólitískum afleiðingum og lagði til að breski sendiherrann í Tehran og utanríkisráðherra Persíu yrðu spurðir álits. Hvorugur mótmælti. Konungurinn samþykkti orðuveitinguna þann 7. nóvember 1919“.

Þetta finnst mér merkilegt í ljósi þess að írönsk stjórnvöld, sem hafa ofsótt bahá’ía í vöggu trúar sinnar í áratugi, hafa iðulega gefið í skyn að bahá’í trúin hafi óeðlileg tengsl við nýlenduveldin, sérstaklega Breta og Rússa, og bahá’íar séu á einhvern hátt útsendarar þeirra. Þetta er enn einn naglinn í líkkistu þeirra fáránlegu kenninga að þeirra eigin utanríkisráðherra var hafður með í ráðum þegar ákveðið var að veita ‘Abdu’l-Bahá orðu.

Svo kemur frásögn um orðuveitingarathöfnina:

„Stuttu fyrir orðuveitinguna þann 27. apríl 1920, sendu Bretar stóran bíl til að sækja ‘Abdu’l-Bahá. Meistarinn fannst hinsvegar hvergi. Á meðan allir leituðu ‘Abdu’l-Bahá var Isfandíyár að harma það sem hann sá sem eigið gagnsleysi, en hann hafði verið vagnekill hans um margra ára skeið; ‚Það er ekki þörf fyrir mig lengur‘; En þegar ‘Abdu’l-Bahá birtist loks gaf hann Isfandíyár merki um að gera vagninn tilbúinn. Það var á bílnum sem ekki var þörf.“

„Athöfnin var haldin í fallegum garði við hús breska landstjórans, Stantons ofursta. Aðrir embættismenn og trúarleiðtogar kristinna, múslima og gyðinga voru viðstaddir auk annarra mektarmanna og embættismanna borgarinnar. Enskir hermenn stóðu við jaðar garðsins og herhljómsveit spilaði tónlist. ‚Allir voru að bíða eftir að ‘Abdu’l-Bahá yrði keyrt upp að húsinu með mikilli viðhöfn. Röð hermanna stóð upp við stíginn upp að húsinu og beið þess að standa heiðursvörð. Öllum til mikillar undrunar kom ‘Abdu’l-Bahá hljóðlega inn um bakdyrnar og settist í sætið ætlað honum.‘“

„Allenby hershöfðingi var steinhissa en náði sér fljótt. Hann hélt stutta ræðu þar sem hann stóð fyrir aftan ‘Abdu’l-Bahá og því næst sagði Meistarinn nokkur orð og fór með bæn fyrir bresku stjórninni. Þegar athöfninni lauk fór ‘Abdu’l-Bahá sömu leið og hann kom og Allenby hershöfðingi áttaði sig á að ríkisstjórn hans hafði verið heiðruð, ekki öfugt.“

Ég gat ekki hætt að lesa 29. kafla bókarinnar "Muhammad and the Course of Islám" í gærkvöldi áður en ég fór að sofa. Hann fjallaði um Gengis Khan og hans eftirmenn og hvernig þeir héldu innreið sína inn í islamska heimsveldið. Hér fyrir neðan hef ég vitnað í byrjun þessa kafla sem segir frá því hvernig Gengis Khan hefndi dauða erindreka sinna og kaupmanna úr ríki sínu sem soldáninn 'Alái'd-Dín Muhammad og landstjóri hans létu myrða.

Síðan fóru Gengis Khan og eftirmenn hans um landsvæðið og slátruðu milljónum manna. Nú skil ég  betur af hverju þeir atburðir hafa markað svo djúp spor í sögu Írans, Íraks og Afganistan. Sagnfræðingar telja að hátt í tvær milljónir manna hafi látið lífið í kjölfarið.

Fyrsta dómþing í réttarhöldum yfir fyrrverandi meðlimum Yárán [framb: Jaran], ad-hoc stjórnunarnefndar sem hafði umsjón með grunnþörfum Bahá'í samfélagsins í Íran, var haldið gær. Samkvæmt óstaðfestum heimildum fór megintími þess í að lesa upp sakargiftir sakborninganna sjö.

Iran Press Watch birti í gær grein þar sem farið er nánar út í sakargiftir sakborninganna en þær eru eftirfarandi:

• Njósnir fyrir erkióvininn Ísraelsríki
• Trúarspjöll
• Áróður gegn islamska lýðveldinu
• Aðstoð við, kennsla og útbreiðsla bahá'í trúarinnar í Íran eða það sem þeir kalla "að útbreiða spillingu á jörðinni, mofsed fel-arz, en dauðadómur er við þeirri sakargift verði sjömenningarnir fundnir sekir.

Höfundar útskýra afar vel sakargiftirnar, sýna fram á hvernig þær fá alls ekki staðist og benda á hvernig skýr ákvæði Írönsku stjórnarskrárinnar hafa verið þverbrotnar þegar kemur að meðhöndlun sakborninganna sjö.

Greinina má lesa hér:

Iran, not Yaran, on trial in the court of international opinion

Ég læt fljóta með tengla á umfjöllun ýmissa fjölmiðla um málið:

Útvarpsfréttir RÚV mánudaginn 11. janúar kl. 16:00

Útvarpsfréttir RÚV þriðjudaginn 12. janúar kl. 15:00

Fréttatilkynning Bahá'í samfélagsins á Íslandi

Frétt á fréttavef Alþjóðlega bahá'í samfélagsins

Frétt á vef BBC

Frétt á vef New York Times

Frétt á vef CNN

Þetta er skelfilegt! Ég var svo heppinn að kynnast tveimur stúlkum frá þessum heimshluta þegar ég þjónaði við Bahá'í heimsmiðstöðina árið 1996-7. Önnur þeirra, Tolofi Taufalele, var frá Tonga og kom á sama tíma og ég og vorum við saman í nýliðaþjálfun. Hún var ákaflega glaðlynd og hress stelpa en hún er ein af þeim fáu félögum sem þjónuðu með mér sem ég hef ekki fundið á facebook! Ég vona að hún og fjölskylda hennar séu óhult.

Vestur-Samóa á einnig sérstakan sess í mínu hjarta og annarra bahá'ía þar sem í höfuðborginni Apia er að finna eitt af sjö bahá'í tilbeiðsluhúsum sem byggð hafa verið. Auk þess var konungur eyjanna, Malietoa Tanumafili II heitinn, annar þjóðhöfðinginn til að snúast til trúarinnar og ritaði ég grein um hann hér.

Bænir mínar eru með þeim sem eiga um sárt að binda á þeim eyjum sem hafa orðið illa úti í þessum skjálfta.

	Hátt í hundrað látnir
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Um daginn var ég að lesa í bókinni Summons of the Lord of Hosts, sem er samansafn rita eftir Bahá'u'lláh sem hann skrifaði til konunga og ráðamanna heimsins í útlegð sinni til Adríanópel og ‘Akká. Þar rakst ég á mjög áhugaverðan kafla í Musteristöflunni (Súriy-i-Haykal) þar sem Bahá'u'lláh vísar til komu næsta opinberanda Guðs.

Í kaflanum líkir Bahá'u'lláh sjálfum sér við spegil sem endurvarpar ljósi Guðs. Það er reyndar samlíking sem bahá'íar þekkja vel og nota oft til að úrskýra hugtakið stighækkandi opinberun, en það er eitt af grundvallaratriðum bahá'í trúarinnar. Sú samlíking er á þá leið að líkja megi Guði við sólina. Hún er uppspretta alls lífs en engu að síður á mun upphafnara sviði og engin lífvera getur nálgast hana og sólin getur aldrei stigið niður til jarðar án þess að tortíma öllu lífi.

Opinberendum Guðs, eða sendiboðum hans, á borð við Móse, Jesú, Búddha og Bahá'u'lláh, má líkja við fullkomna spegla sem endurvarpa ljósi sólarinnar og aðeins í gegn um þá getum við þekkt Guð, ekki í samræmi við raunveruleika hans heldur aðeins í samræmi við skilningsgetu okkar, enda getur sköpunin aldrei skilið skapara sinn til fulls.

Allir opinberendur gera einnig sáttmála við fylgjendur sína um að viðurkenna næsta opinberanda, en Kristur talaði til dæmis um að hann myndi koma aftur, sem margir taka því miður bókstaflega. Bahá'u'lláh talar til dæmis um það í Kitáb-i-Aqdas, lögbók sinni að næsti opinberandi muni ekki koma fyrr en að liðnum þúsund árum og varar fylgjendur sína við að gera það sama við hann og gert var við sig.

Í umræddri töflu kemur þetta sama stef fyrir en með nokkrum öðrum hætti, sem var nýtt fyrir mér þótt ég hafi lesið þessa töflu áður (ég var greinilega ekki að taka nógu vel eftir!). Þar er Guð að ávarpa opinberanda sinn og talar um hann sem spegil sem muni aftur birta aðra spegla sem muni bera vitni „valdi hans og yfirráðum". Síðan varar hann þá við því að þeir „þrútni af stolti frammi fyrir skapara sínum og mótanda þegar hann birtist á meðal þeirra, eða láti prjál forystunnar tæla sig og hindra sig í að beygja sig í undirgefni frammi fyrir Guði, hinum almáttuga og al-örláta." (mín þýðing).

Það er einmitt þetta sem eru klassísk viðbrögð valdhafanna innan trúarbragðanna þegar nýr opinberandi birtist sem veldur þjáningum hans og oft á tíðum lífláti. Þrátt fyrir það sigrar boðskapur hans að lokum sem er ein skýrasta sönnunin fyrir tilkalli opinberandans.

Hér er svo textinn eins og hann birtist í bókinni: